به گزارش ایلام فرهنگ صنعت، اینجا نه کنترل گذرنامه مهم است، نه رنگ پوست، نه لهجه، نه ملیت. اینجا تنها چیزی که از تو می‌پرسند، نیت توست: به کجا می‌روی؟ به کربلا…

مهران خودش را نمی‌بیند؛ خودش را فراموش می‌کند تا راهی شود برای رسیدن دیگران. هر زائری که از اینجا می‌گذرد، گویی بخشی از جانش را در این مرز جا می‌گذارد. اینجا محل توقف نیست، جایی برای ادامه دادن است؛ ادامه‌ی راه عشق، راه حسین(ع).

در مهران، کوچه‌ها با صدای زائر بیدار می‌شوند، چادرهای موکب در گرمای داغ تابستان هم خنکای محبت می‌ریزند بر دل‌ها.

کسی به دنبال تجارت نیست، همه دنبال خدمت‌اند؛ خدمت به زائری که آمده تا با پای برهنه دلش، رد خون خدا را دنبال کند.

مرز مهران، نه فقط یک مسیر عبور، بلکه یک آزمون است؛ آزمودن مهمان‌نوازی، صبر و وفا. این خاک هر سال، میزبان میلیون‌ها ردپا می‌شود، اما هیچ‌وقت خسته نمی‌شود. چون می‌داند این قدم‌ها، تا کربلا می‌روند؛ تا جایی که سرها فدای معنا شدند و چه افتخاری بالاتر از این که نامت مرز باشد، اما راه شوی.