به گزارش خبرنگار ایرنا، گویی دل‌ها زودتر از گام ها به راه افتاده‌اند؛ تا عید را در حرم به‌سوی کوچه‌ پس‌ کوچه‌های نجف، به سمت بارگاه امیرالمومنین (ع) و کمی بعد، به سوی حرم ارباب بی‌کفن، حسین بن علی(ع)، آنجا که تلاقی عشق است و دلدادگی، محل معراج انسان به کعبه دل، قدم زنند.

مهران دیگر فقط یک نقطه‌ مرزی نیست، حالا هر وجب از خاکش، آغشته به عطر اشک و لبیک است، هیاهوی عاشقان برای حضور در این مکان فضایی دل انگیز و معنوی ایجاد کرده که هر بیننده ای دلش پر می کشد تا حرم.

صدای صلوات در هم می‌آمیزد با ذکر «لبیک یا حسین» و نگاه‌هایی که به دوردست دوخته شده‌اند، نه از خستگی راه، بلکه از شوق دیدار، شوری وصف ناپذیر در این مکان برای رسیدن به حرم یار در وجود تک تک این افراد به راه انداخته است.

پیر و جوان، زن و مرد، کودک و کهنسال همه آمده‌اند؛ برخی با پای دل، بعضی با چفیه ای بر گردن و بغضی در گلو، راهی شده اند تا عید قربان و غدیر را در جوار حضرت یار جشن بگیرند.

کاروان‌ها یکی یکی از راه های دور و نزدیک می‌رسند، کوله ها بر دوش و چرخ‌ دستی‌هایی که بار سفر را می‌کشند، اما دل‌های سبک‌بال از شوق، انگار اصلاً وزنی ندارند و به سوی معشوق در تکاپویند.

بچه‌ای بر دوش پدر، با چفیه‌ای کوچک بر سر، نام حسین را زمزمه می‌کند.

مادری اشک می‌ریزد بی‌آنکه بداند دلیل اشکش خوشحالی است یا دلتنگی، بی‌قراری برای دیدار است یا آرامش در برابر یار.

مرزبانان با وجود خستگی و تحمل گرمای طاقت فرسا ساعت هاست که با نگاهی مهربان، به بدرقه‌ی زائران می‌شتابند.

صدای بلندگوها گاهی نام کاروانی را اعلام می‌کند و گاهی دعوت به صبر و در میان این همهمه، چیزی که آرام است، دل‌های مشتاقی که تنها یک مقصد دارند، روضه‌ رضوان، لمس ضریح شش گوشه، آرامش وجود در برابر شاه نجف.

هر سال، در این ایام، مهران تجلی‌گاه شور و دلدادگی ست؛ اما امسال، حال و هوایی دیگر دارد، شاید چون دل‌ها پس از فاصله‌های ناگزیر، دوباره مجالی یافته‌اند برای پرواز.

شاید چون وعده‌ عید غدیر و قربان، بهانه‌ای‌ست برای بیعت دوباره با علی(ع) و عشق دوباره به حسین(ع) و پیشواز کاروان کربلا.

در این ازدحام بی‌پایان، لبخندهایی هست که تا نجف و کربلا ادامه پیدا می‌کنند، دل هایی که تا آستان دوست پر می کشد و دعایی هست که زیر لب خوانده می‌شود: «اللهم لک لبیک.»